W świecie Hildegardy... Istota postu

Post jest jednym z trzech, obok modlitwy i jałmużny, uczynków pokutnych, czyli form pokuty zewnętrznej, które Kościół w sposób specjalny wskazuje wiernym na czas Wielkiego Postu. Jest to bowiem czas szczególnie odpowiedni

dla ćwiczeń duchowych, liturgii pokutnej, pielgrzymek o charakterze pokutnym, dobrowolnych wyrzeczeń, jak post i jałmużna, braterskiego dzielenia się z innymi (KKK 1438). 

Ważne jest, co podkreśla papież Paweł VI w Konstytucji apostolskiej Paenitemini, aby podejmując różne formy pokuty zewnętrznej, nie zapominać o istotnym znaczeniu pokuty wewnętrznej. Jak uczy Katechizm Kościoła Katolickiego,

pokuta wewnętrzna jest radykalną przemianą całego życia, powrotem, nawróceniem się do Boga całym sercem, zerwaniem z grzechem, odwróceniem się od zła z odrazą do popełnionych przez nas złych czynów. Pokuta wewnętrzna zawiera równocześnie pragnienie i postanowienie zmiany życia oraz nadzieję na miłosierdzie Boże i ufność w pomoc Jego łaski. Temu nawróceniu serca towarzyszy zbawienny ból i smutek, który Ojcowie Kościoła nazywali smutkiem duszy i skruchą serca (KKK 1431).

Błędem jest więc postrzeganie postu jako praktyki ograniczającej się do sfery jedynie cielesnej. Jego istota nie polega jedynie na powstrzymywaniu się od jedzenia czy jego ograniczeniu. Postawa wstrzemięźliwości musi obejmować sferę i fizyczną, i duchową człowieka.