Jak prawidłowo przygotować pomieszczenia drobiarskie?

Pierwszym etapem przygotowań jeszcze przed wywiezieniem obornika i sprzątaniem kurnika jest dezynfekcja wstępna. Ma ona na celu ograniczenie liczebności insektów, będących wektorami wielu chorób zakaźnych. Wykonuje się ją poprzez oprysk ściółki, ścian i sufitów insektycydem o działaniu kontaktowym.

Rozpylanie we wnętrzu budynku środka owadobójczego powinno odbyć się w możliwie najkrótszym czasie po opróżnieniu pomieszczeń z drobiu, kiedy jeszcze nie spadła temperatura. Następnie należy usunąć ściółkę i pomiot, ale również pozostałości paszy, kurz i pajęczyny. Z budynku trzeba wynieść sprzęt i wyposażenie oraz zwrócić uwagę na trudno dostępne miejsca, takie jak szczeliny przy oknach, wentylację, jak również spodnie elementy karmideł i poideł. Są to miejsca, gdzie zazwyczaj jest ciemno, wilgotno i ciepło, czyli panują idealne warunki do rozwoju drobnoustrojów. Po usunięciu organicznych pozostałości można rozpocząć mycie kurnika.

Do tego celu wykorzystywana jest woda pod ciśnieniem wraz z detergentem (należy sprawdzić, czy może on być stosowany wraz z daną substancją dezynfekcyjną). Najbardziej wskazaną metodą jest mycie z użyciem myjek wysokociśnieniowych na gorącą wodę, z końcówkami wirującymi, z zastosowaniem środków zmiękczających. Oprócz posadzek i ścian należy pamiętać również o sprzęcie, takim jak: poidła, karmidła, wentylatory. Gdy kurnik jest zdezynfekowany, można poczynić inne prace dotyczące lekkich remontów, np. naprawić otwory zrobione przez gryzonie.

Dezynfekcja właściwa kurnika powinna być przeprowadzona na suchej powierzchni. Głównie dlatego, że dezynfekując powierzchnię mokrą, zmniejszymy stężenie preparatu, a tym samym skuteczność działania stosowanego środka. Teraz można wykonać wypalanie posadzki. Jest to najlepsza metoda jednoczesnego ograniczenia liczebności bakterii, wirusów i pierwotniaków.

Przystępując do dezynfekcji chemicznej należy pamiętać o odpowiednim doborze środków chemicznych i metod ich stosowania. Należy używać tylko tych zatwierdzonych. Pomieszczenie trzeba szczelnie zamknąć na minimum 24 godziny przy wyłączonej wentylacji, by zapewnić właściwe działanie substancji czynnych zawartych w preparatach. Równolegle należy zadbać o czystość na terenie całej fermy.

Zewnętrzne powierzchnie budynku również powinno się dokładnie zdezynfekować, wybiałkować ściany i posadzki roztworem wapna gaszonego i pozostawić do wyschnięcia. Prawidłowo wykonane procedury mycia i dezynfekcji mogą zminimalizować negatywne skutki chorób i pozwolić na optymalizację osiąganych wydajności ptaków oraz dobrostanu, zapewniają także bezpieczeństwo żywnościowe. Przed przystąpieniem do kolejnych czynności należy pamiętać o odpowiednim wywietrzeniu kurników, by usunąć pozostałości środków dezynfekcyjnych.

Można wreszcie przystąpić do rozkładania słomy na posadzce. Bardzo ważna jest jej jakość. Unikać należy wilgotnej, zagrzybionej, spróchniałej oraz zawierającej domieszki ziemi, traw, roślin trujących itp. Najbardziej wskazana jest słoma żytnia. W celu uzyskania wyższej chłonności należy ją pociąć na fragmenty długości około 20 cm. Ułatwia to również równomierne i niezbyt grube rozesłanie jej na posadzce. Zalecana grubość podścieliska w miesiącach letnich – to około 5 cm, natomiast zimą od 7 do 10 cm. Wskazana ilość słomy użytej przy ścieleniu ma istotny wpływ na jak najdłuższe utrzymanie dobrej jakości ściółki. Etap ten powinno zakończyć wałowanie słomy ułatwiające poruszanie się piskląt w pierwszych dniach po zasiedleniu kurnika. W ten sposób przygotowany kurnik poddaje się ostatniej części dezynfekcji – gazowaniu. Powszechnie używa się w tym celu formaldehydu lub jego pochodnych. Na 2-3 dni przed przyjęciem piskląt budynek inwentarski należy nagrzać do 30 st. C, aby uzyskać pożądaną temperaturę posadzki (około 28O C). Gwarantuje to prawidłowe zachowanie i równomierne rozejście się ptaków w pierwszych dniach życia.

Finalnym etapem przygotowania obiektów do zasiedlenia jest rozwinięcie papierów dla piskląt, na które zostanie nasypana pasza. Należy je umieszczać wzdłuż linii pojenia, ale nie bezpośrednio pod nimi, co zapewnia lepszy dostęp zarówno do paszy, jak i do wody. Pasza na papiery powinna być podawana przez pierwszych 5 do 7 dni życia lub do rozłożenia się papieru.
Paszę podajemy w ilości umożliwiającej wyjedzenie jej przez pisklęta w ciągu maksymalnie 24 godzin. Odpowiednie przygotowanie obiektów i fermy oraz przestrzeganie podstawowych norm bioasekuracji wpływają na sukces hodowlany. Należy bezwzględnie trzymać się zasady wszystko puste – wszystko pełne. Koniecznie też trzeba pamiętać, by przerwa po każdym cyklu hodowlanym wynosiła około 14 dni.

Błażej Miksa Artykuł opracowany we współpracy z Łódzkim Ośrodkiem Doradztwa Rolniczego w Bratoszewicach  Zainteresował Cię ten artykuł? Masz pytanie do autora? Napisz do nas tutaj